Back to basic.

Hola,

Zoals je ziet spreken we al een aardig woordje over de grens. We zijn hier alweer een weekje en al helemaal gewend. Dinsdag zijn we hier voor het eerst uitgegaan in het stadje. We zijn naar de Monoloco geweest, daar was het ladiesnight. Dat was aan de prijzen te merken want we betaalden omgerekend slechts € 0,50 voor Mojito en Bale-up. Daarna gingen we de Salsa dansen in een salsabar. Dat was in het begin wat onwennig omdat de jongens ons steeds ten dans vroegen maar toen we het eenmaal door hadden ging het al een stuk beter!

Woensdag zouden we naar dansles gaan, maar Karenina had ontzettend last van +/- 50 muggenbulten op haar voeten dus José ging alleen. Dit was natuurlijk ook een goed excuus om verder te kunnen lezen in haar favoriete boek ´50 tinten grijs´ (waar José inmiddels ook in begonnen is).
Rest van de week hadden we s´ochtends nog Spaanse les en vrijdagmiddag vertrokken wij naar Semuc Champey.

Om 14.00 uur stonden we bij de school klaar om te vertrekken. Daar kwam vervolgens een soort van volkswagenbusje waar maximaal 15 personen in passen. En ja, die zaten er allemaal in. Lekker krap, knie aan knie voor een reis van 8 uur. De wegen zijn hier in het algemeen wel oke, alleen een beetje veel bochten. We reden door een prachtige omgeving met bergen en natuur.
Na 7 uur rijden maakte de buschauffeur opeens een hele scherpe bocht naar rechts. José dacht, ´nee dit kan niet kloppen, de buschauffeur zal wel verdwaald zijn´. Maar nee, we reden een hobbelige, donkere weg in met enorme kuilen en waar plassen lagen die op sloten leken. Op een gegeven moment stopte ons busje midden in de jungle en er moesten 6 personen uit. En ja, dat waren wij. Achter 2 mannen aan liepen wij een stukje naar beneden waar een hostel verscholen lag. Al snel gingen wij slapen, wat heel prettig was met al die junglegeluiden. We hadden nog een discussie over een bepaald geluid, volgens José was het een vogel, volgens Karenina een aap. Het antwoord zal altijd een raadsel blijven.

De volgende ochtend bleek dat we op loopafstand van het dorpje Lanquin zaten waar we bij een restaurantje gingen ontbijten. Pannenkoeken!!!
Daar werden we met een auto opgehaald. We mochten allemaal gezellig in de kattebak. De volgende hobbelige tour kon beginnen, richting Semuc Champey. Daar arriveerden wij bij een leuk binnenlands boerderijtje waar we meteen als Maya geschminkt werden door onze gids. We vertrokken naar een heel bijzonder uitkijkpunt. Dit was een half uur traplopen. Met het zweet op onze rug arriveerden wij op dit bijzondere plekje. Hier hadden we onder andere uitzicht op de vallei en zijn uitzonderlijke rivier.
Onze weg vervolgde naar beneden, nu konden wij de natuurlijke zwembaden in deze rivier van dichtbij bekijken. Het leek Centerparcs wel en we zijn van alle natuurlijke glijbanen afgegaan. Dit ging zo: ´Ga op deze steen zitten, handen voor je borst. Bij de derde steen naar rechts en bij de vierde weer naar links, dan heb je het minste last van je kont´. Zo gezegd, zo gedaan! Het was geweldig!! Daarna konden we nog even in het water blijven, waar Karenina een gratis Dr. Fish behandeling kreeg.

Hierna gingen we terug naar het boerderijtje, waar de lunch op ons stond te wachten. We konden even opladen want de volgende tocht stond op ons te wachten. De grotten van Lanquin. In onze bikini´s liepen we met onze gids naar het begin van de grotten waar we een kaarsje kregen. Dit kaarsje brandde precies 1 uur, dus we moesten zorgen dat we voor die tijd terug waren. Verder was het in de grotten pikkedonker en stonden ze vol met water. Dat werd dus zwemmen met een kaarsje in de hand. Een hele unieke maar spannende ervaring. We moesten trappetjes op en af, liepen onder een waterval door en uiteindelijk kwamen we bij een rots. Daar kon je vanaf springen. Niemand durfde, behalve José. Wat een waaghals! Daarna vervolgde onze weg weer terug.

Toen we dachten dat we alles hadden gehad, stond ons nog een verrassing te wachten: Tubing. Met onze kont in een rubberen band, el Rio de Cahábon over. Gelukkig zitten er geen krokodillen en piranha´s in deze rivier. Dit was een prachtig einde van onze dag. Natuurlijk moesten we nog wel in onze hobbelbus terug naar ons hostel waar we heerlijk hebben geslapen. Hoe kan het ook anders!?

Zondag waren we weer vroeg uit de veren om naar Antigua terug te keren. Deze rit was een stuk aangenamer, want we zaten maar met 8 personen in het busje met onze eigen entertainer. Een heel lief jongetje die iedereen om z´n vinger wond. We hebben wat afgelachen!

Tot zover onze belevenissen in Guatemala!

Hasta Luego!
X Karenina en José