Diacachimba Nicaragua

Hola todos,

Weer even een update uit het altijd warme en nu ook zonnige Centraal Amerika.

Vorige keer was José begonnen met duiken. De eerste duik vond plaats in het zwembad, waar de beginselen werden uitgelegd. Het veilige zwembad werd verruild door de Caribische zee, waar José na een aantal dagen op haar verjaardag haar duikbrevet heeft gehaald. Is dat geen leuk cadeautje?! De week dat wij op Utila verbleven was de week van de plaatselijke verkiezingen. Zo was er een campagne van een kandidaatburgemeester op het strand. Na een korte toespraak werd er gratis eten, bier en cocaine uitgedeeld. Zo win je wel stemmen!!! Ook de backpackers vermaakten zich uitstekend ;)
Terwijl José bezig is met de duiken heeft Karenina ook een heel leuke dagbesteding gevonden. Elke dag worden er lesjes zumba, piloxing en yoga gegeven door een heel enthousiaste meid in een iets te warm hok. Het resultaat is dan ook dat Karenina na een aantal dagen flink zweten, superfit is geworden. De laatste dag op Utila mocht José Nog 2 funduiken doen. Heel vervelend, er was alleen een duik voor de meergevorderde duikers, naar een scheepswrak op 30 meter diepte. Wij mochten gewoon mee duiken! Heel mooi en speciaal!

Dan is het tijd om verder te reizen. We hadden al bedacht dat de volgende bestemming Granada in Nicaragua werd. Om hier te komen moesten we eerst nog een nachtje overleven in de moordhoofdstad van Centraal Amerika, San Pedro Sula. 's Avonds kwamen we met een bus aan in deze duistere stad. De taxi´s stonden al op ons te wachten. Met een groep van 4 Canadese en 5 Ierse meiden besloten we naar welk hostel we gaan. Daar bleven we de rest van de avond. We sliepen vroeg maar midden in de nacht schrokken we wakker van een harde knal. ´Nu gaat het beginnen..´dachten we. Er volgde een autoalarm en geblaf van honden, maar daarna leek het stil te blijven. Tot één van de Ierse meiden begon te snurken en niet meer stopte tot de volgende morgen.
Om 04.00 werden we van ons hostel opgehaald om weer naar de bus gebracht te worden. Daar wachtte een rit van 15 uur op ons richting Granada, Nicaragua!

In de avond kwamen we aan . Granada is net als Antigua een koloniale stad met grote gebouwen en de straten zijn verdeeld in blokken. Overdag is het rustig maar in de avond leeft de stad op. Er zijn allemaal terrasjes met livemuziek of karaoke. De mensen hier houden van karaoke, maar kunnen niet zingen. Schaamte kennen ze waarschijnlijk ook niet, maar voor ons erg grappig om eens mee te maken.

Vanuit Granada gingen we mee met een eilandtour langs de 350 kleine eilandjes in het Nicaraguameer. Deze eilandjes zijn ontstaan vanuit een vulkaanuitbarsting vele jaren geleden. Je kan de eilandjes kopen als je wat spaargeld over hebt. Wij zijn langs de eilanden van de baas van Nescafe en de baas van Flor de Caña (rum) gevaren. Echte paleisjes. We kwamen langs een monkeyeiland en dronken uit een kokosnoot bij de locals, die hier ook nog wonen.
´s Avonds spreken we af met onze gidsen om nog een borrel te doen. Wat erg gezellig begon, eindige een beetje vreemd. Onze gidsen hadden na menig biertje waarschijnlijk andere bedoelingen dan ons. Snel terug naar ons hostel. Een zeer bijzondere avond.. ;)

De volgende dag besloten we om te vertrekken naar de Treehouse in Poste Rojo. Een hostel midden in de jungle tussen de apen met een prachtige zonsondergang! ´s Avonds uiteraard groot feest want de Nederlandse eigenaresse Tessa vierde haar verjaardag met een heuse 80´s party compleet met verkleedkleren en al. Wederom een avond om niet te vergeten!
Omdat de hele dag niks doen niet echt ons ding is gingen we op zondag naar Laguna de Opoyo samen met de Duitse Frederica. Eerst met de bus en dan een stukje lopen ´dachten we´. Onderweg hield een taxichauffeur ons aan en zei dat het 10 km lopen was. Uiteindelijk besloten we deze beste man maar te vertrouwen en het bleek inderdaad 10 km te zijn. Goede keus gemaakt dus! Eénmaal aangekomen zagen wij een prachtig meer tussen de bergen. We hebben er heerlijk gezwommen en kregen volop sjans van de locals die hier ook op hun luie zondag vertoefden. Ze schamen zich totaal niet om te vragen of we al getrouwd zijn en kinderen hebben. Op de terugweg kregen wij een lift van een dikke man die de hele dag bier zat te drinken naast ons. We grepen deze kans maar zagen daarna pas dat hij zelf achter het stuur klom, Oeps! Later horen we dat er hier maar één regel geldt: het maakt niet uit hoeveel je drinkt, zolang je maar geen aanrijdingen veroorzaakt!

Op maandag vertrekken wij opnieuw naar een eiland, Isla de Ometepe. Dit eiland bestaat uit 2 vulkanen. Hoewel wij niet van plan waren om de vulkanen te beklimmen wilden wij dit mooie eiland toch wel zien. Natuurlijk blijven wij echte Hollanders dus dat deden wij per fiets! Dat hebben we geweten na 6 weken niet gefietst te hebben... Berg op en berg af! ´s Middags hebben we even gerelaxed in Ojo de Aqua. Iedere duik die je in dit zwembad neemt maakt je 5 jaar jonger dus 1 duik vonden we meer dan genoeg ;)
We sliepen in hostel Finca de Magdalena. Dit hostel bevond zich op een koffieplantage waar ook honing en melk werden bewerkt. Omdat backpackers meer opbrengen dan de productie van melk en honing hadden zij de ´schuur´ omgebouwd tot hostel. Heerlijk primitief maar wel in een prachtige omgeving met uitzicht op zee tussen 2 vulkanen. In de avonduurtjes hebben wij een nieuw kaartspel ontdekt: Yaniv. Het is een Isrealisch kaartspelletje en laten die nu net ook in het hostel verblijven. Heel grappig dat wij hun nog even moesten bijbrengen wat de regels ook al weer waren.
We besloten nog een dagje te gaan fietsen en de Blokkerse Jelske sloot bij ons aan. Wat is de wereld toch klein. BTW kennen jullie die mop dat we naar de waterval zouden gaan?We gingen niet! We probeerden het wel maar we hadden ons een beetje vergist in de erg hobbelige onverharde weg en we moesten ook nog eens 3 uur klimmen (op onze slippers)! Dat ging hem niet worden, wel een leuke fietstocht gehad met veel spier- en zadelpijn als gevolg. We zijn weer even genezen van de fiets!

Tijd voor wat nieuws. Op naar San Juan del Sur. Na een voorspoedige trip (onze 1e echte lift-ervaring) komen we aan. Onze tassen worden van het dak van de bus geladen als Karenina 3 seconden even niet oplet: TAS WEG! Met als gevolg: camera weg, telefoon weg, ipod weg en nog veel meer! Echt verschrikkelijk balen! Snel naar het politiebureau om aangifte te doen. Daar komen we aan en 6 politieagenten liggen onderuitgezakt op hun stoel. Niemand staat op en ze lachen een beetje als wij in onze beste Spaans proberen uit te leggen dat we beroofd zijn. Uiteindelijk noteert 1 agent wat er vermist is en zegt dat we de volgende dag terug moesten komen. s´Avonds uitgebreid uiteten om van onze dip te bekomen. Aangezien José pas jarig is geweest en zij een etentje van Tom cadeau heeft gekregen deden wij dit in heel gezellig restaurant met dans en muziek. Het cadeautje werd dus goed besteed!

De volgende dag met goede moed naar het politiebureau maar dat werd al snel minder toen bleek wat voor a4tje wij in onze handen gedrukt kregen. Dit kon een kind geschreven hebben. We keerden nog een keer terug met een ander meisje dat goed Spaans sprak maar ook zij kreeg het niet voor elkaar om een betere verklaring te krijgen. BALEN. Morgen gaan we het proberen bij een ander politiebureau in een stadje verderop.
Hoewel we een slechte start hadden is San Juan del Sur een leuk stadje met mooie stranden en een prachtige zonsondergang. Iedereen die we eerder ontmoet hebben, lijken we hier wel weer tegen te komen. Diacachimba! (oftewel, supercool!)

XX Ka en Jo

PS: ¨
Helaas dus geen foto´s, al onze foto´s van Nicaragua stonden nog op de camera :(